Voor u zich begint af te vragen wat u precies gemist heeft: de BGKO is niet herrezen of zo, maar ze beginnen gewoon aan een nieuwe fase in hun boeiende carrière en dat heeft twee oorzaken: enerzijds was en is er de Corona-pandemie, die, zeker voor artiesten, een danig ingrijpende tijd is geweest, waarop later door velen zal teruggekeken als kantelpunt, als moment waarop “het” leven een andere wending kreeg. Anderzijds pen dat is duidelijk veel prettiger- heeft de Barcelonese troep de nogal flamboyante Siciliaanse zangeres Margherita Abita binnengehaald en dat alle betrokken partijen daar blij mee zijn, mag blijken uit de muzikale opwinding, die de hele plaat lang uit de speakers schalt, ongeacht of de band nu een feestelijk nummer speelt, dan wel een eerder weemoedige melodie. Ook weemoed kan opwinding veroorzaken, zo blijkt weer maar eens.

Overigens is de Siciliaanse voor ons geen onbeschreven blad, sinds we haar in Barcelona aan het werk zagen met João Silva, met wie ze trouwens de mooie CD “Still Life” maakte en met wie ze samen in Orquestra Basarab zat, een ensemble dat een drietal platen in klezmer-sfeer maakte en eigenlijk een beetje een zusterfirma van de BGKO inzake internationale samenstelling. Met Margherita erbij, telt BGKO nu twee Italianen, twee Catalanen, een Griek, een Fransman, een Oekraïner en een Serviër in de rangen. Nu weten we al langer dan vandaag dat het bij muziek om “ontmoeten” gaat, zeker in de wereldwijd verspreide genres als klezmer en jazz Manouche waar de band nu al zes platen lang in grossiert en dus was het voor ons zaak te ontdekken of het vernieuwde/herschikte gezelschap daar ook in slaagt.

Ja, dus. Margherita is duidelijk al helemaal ingeburgerd en ze vat helemaal de manier waarop de BGKO niet helemaal volgens het boekje de klezmer-muziek naar vandaag vertaalt. Heel Oostelijk Europa komt aan bod, van Rusland tot Hongarije, van Servië tot Griekenland, van Turkije tot Macedonië en de muzikanten beheersen dat allemaal perfect. De manier waarop ze de zang van Margherita telkens weer weten in te bedden in de orkestratie is nergens minder dan perfect en dat is misschien het enige minpuntje van deze plaat: té perfect is eigenlijk niet goed genoeg, maar ik overdrijf: in dit genre zul je nergens ter wereld veel beters vinden.

Voor mij staan er op deze plaat niet meteen nummers of melodieën die ik van elders kende, met uitzondering van “Kalejaca Jaca”, dat op het repertoire van de grote Emma Redzepova stond. Is dat erg? Bijlange niet: het zet een mens gewoon even met de voetjes op de grond, zo van “denk vooral niet de je ergens iets van kent”. Dat zijn fijne lessen, zeker als ze verpakt zijn in bijzonder knappe muziekjes, zoals de BGKO ze alweer bijeenbracht. Perfect geschikt voor de komende dagen: een mogelijke derde lockdown smelt zienderogen weg, als ik deze plaat door uw living laat schallen.

(Dani Heyvaert)